O mnie

Żeby odpowiedzieć na to pytanie muszę cofnąć się w czasie o jakieś 25 lat :) Miałam 5 lat, kiedy mama na moje usilne prośby zapisała mnie za zajęcia tańca. Szybko okazało się, że nie była to chwilowa fanaberia dziecka, tylko miłość od pierwszego wejrzenia (a raczej od pierwszego kroku), bo w zespole zostałam na 12 lat.  Był to zespół polskich tańców ludowych “Varsovia”, zwany też mini Mazowszem. Wbrew pozorom polskie tańce ludowe są niezwykle trudne i oparte na technice baletowej, zatem nauczenie się kroków i ich poprawnego wykonania wymaga dużo czasu. Z mojego doświadczenia tanecznego mogę śmiało powiedzieć, że są to jedne z najtrudniejszych tańców, z jakimi miałam styczność.

Bycie częścią tak dużej i profesjonalnej grupy tanecznej wymagało poświęceń. Treningi mieliśmy 2–3 razy w tygodniu (przed występami częściej), a  w weekendy często koncertowaliśmy na największych scenach w Polsce i równie wiele razy wyjeżdżaliśmy na kilkutygodniowe tournée po świecie. Od dziecka zatem musiałam nauczyć się dyscypliny, konsekwencji działania i tego, że jeśli chcesz być w czymś dobry lub być częścią czegoś ważnego na 100%, to musisz nauczyć się poświęcać inne rzeczy bez mrugnięcia okiem. Jako dziecko godziłam szkołę z tańczeniem i wielokrotnie nie brałam udziału np. w urodzinach kolegów, bo wtedy miałam koncerty. Dla dziecka w podstawówce to były duże poświęcenia i już wtedy pokazywały mi, że sukces wymaga konsekwentnego działania, nawet gdy się nie chciało, czy było przykro. Nikt mnie nie zmuszał do tego, żebym była w zespole, ani żebym musiała wybierać. Te życiowe lekcje przychodziły naturalnie i sama od najmłodszych lat uczyłam się dokonywania wyborów.

Gdy miałam 15 lat zobaczyłam film Dirty dancing: Havana Nights i kompletnie przepadłam! Zakochałam się w latynoskich rytmach i salsie i postanowiłam zmienić polskie tańce ludowe właśnie na latino. To był okres dużego bumu na salsę w Polsce i płynąc na tej fali, kompletnie wsiąkłam w ten klimat. Przez kolejne 7 lat należałam do kilku grup tanecznych, które występowały już na profesjonalnym poziomie. Tańczyłam salsę, potem doszła do tego samba brazylijska i inne wariacje. Jeśli wcześniej myślałam, że muszę dużo się spinać, żeby godzić taniec z nauką, to ogromnie się myliłam. Tak naprawdę od momentu rozpoczęcia tańczenia profesjonalnie, zaczęły się większe schody. Przez całe liceum i  część studiów musiałam godzić intensywne treningi, które trwały po kilkanaście godzin tygodniowo, wieczorne i weekendowe występy, wyjazdy z nauką najpierw w szkole, a później na studiach dziennych. Dochodziło jeszcze do tego dorabianie jako kelnerka na nocnych zmianach lub stażystka w redakcjach. Nie miałam wolnego czasu, skakałam między pracą, studiami i salą treningową. Nie chodziłam na imprezy, nie spędzałam godzin przed telewizorem czy komputerem. I nie żałowałam tego ani przez jedną chwilę. Kochałam taniec całym sercem i uwielbiałam moje intensywne życie, nawet obciążające do granic. Ten okres nauczył mnie kontroli nad własnym ciałem, przekraczania swoich granic, poczucia własnej wartości i przeświadczenia, że jeśli czegoś bardzo się chce, to zawsze znajdzie się sposób na realizację.

Bardzo dużo pracowałam, ale też nieźle zarabiałam, co pozwoliło mi odkładać na moją drugą największą pasję, czyli podróże.

Gdy miałam 22 lata, stanęłam przed wyborem – wyjechać na stypendia na studia za granicę do Korei Południowej, a potem do Włoch lub zostać w Polsce i móc dalej realizować moją pasję do tańca. Szczerze mówiąc, nie zastanawiałam się ani przez chwilę i postawiłam wszystko na edukację, rozwój i karierę naukową. To była jedna najlepszych decyzji, jakie podjęłam w życiu, bo otworzyła mi możliwości samorozwoju, kształcenia i podróżowania po całym świecie, czyli tam, gdzie zawsze było moje miejsce.

Pomimo tego, że przestałam tańczyć na scenie, nigdy nie zrezygnowałam ze sportu. Znalazłam tylko inny sposób na jego kontynuację.  Zaczęłam biegać i intensywnie trenować na siłowni. To stało się moją pasją i częścią mojej codzienności.

Bycie w ciągłej drodze, studiowanie czy praca za granicą nie zamieniły tego, że od lat jestem aktywna sportowo w każdym miejscu na ziemi i nic nie jest w stanie wybić mnie z rytmu. Dla mnie podróże nie są przeszkodą w trenowaniu i trzymaniu formy, tylko raczej wartością dodaną, bo pozwalają mi na kreatywność i trenowanie w coraz to nowych miejscach. Z połączenia pasji do podróży i sportu powstał właśnie mój blog Travel and Keep Fit i doprowadził mnie do miejsca, w którym teraz jestem i mojej pracy marzeń – podróżowania, trenowania i inspirowania do tego ludzi na całym świecie.