Jak mi się żyje w Kostaryce i czy mnie uratowała?

Zacznę do tego, ze ostatni rok dał mi mocno w kość. Mimo, że walcząc do ostatniej kropli krwi z rzeczywistością i ze światem, udało mi się dopiąć kilka fantastycznych projektów i podróży w Puerto Rico, Panamie, Szwajcarii i Austrii, to z dnia na dzień wyparowało ich cztery razy więcej. Nad takimi działaniami pracuję często miesiącami, robiąc szczegółowe plany, ustalając stronę logistyczną i marketingową, inwestując czas, zasoby i energię. A tu pewnego dnia w marcu po prostu wszystko wyparowało. W moim przypadku nie tylko możliwość zarabiania i praca, ale też styl życia, pasja i hobby. Z psychologicznego punktu widzenia stało się to w sposób najgorszy z możliwych, czyli z dnia na dzień i bez możliwości przygotowania sobie planu B. Dla mnie jednak najgorsza było niemożność planowania w przód i utrata poczucia, że wiem, gdzie podążam i co jest dalej. To mnie kompletnie wypaliło i pozamiatało. Choć nawet na chwilę się nie poddałam, w pandemii rozwijałam bloga, pisałam zaległe teksty i dopięłam kilka projektów, okazało się to tak wycieńczające, że pod koniec 2020 roku byłam już wrakiem siebie samej. Na zewnątrz niby wszystko ok, ale w środku było pusto. Ktoś bliski kiedyś mi powiedział, że choć się uśmiecham, to moje oczy są bardzo smutne. W pewnym momencie nie dało się tego już ukryć.

Stwierdziłam, że już nie mogę i muszę o siebie walczyć, bo będzie bardzo źle. Czułam, że się duszę i nie mam już z czego ratować mojej rzeczywistości. Zdaję sobie sprawę z tego, że wiele osób nie odczuwało tak bardzo skutków pandemii, niektórzy prawie w ogóle, bo wciąż mieli swoją pracę, a styl ich życia się nie zmienił tak drastycznie. Ja z kolei miałam wrażenie, że gdzie nie spojrzę, to wszystko sypie mi się jak domek z kart. Pracy brak, możliwości – brak, siłownie zamknięte przez wiele miesięcy. Do tego jeszcze jako freelancer pracujący w większości samotnie przed laptopem, odczułam dotkliwie brak kontaktu z kimkolwiek. Bywały tygodnie, że nie widziałam nikogo.

Wtedy przyszła mi do głowy Kostaryka. Moje marzenie od dawna (nawet miałam w niej kiedyś rodzinę), kierunek mało popularny wśród Polaków, wyjątkowa, bo nieznana. Stwierdziłam, że to jest moja deska ratunkowa i czas przypomnieć sobie, na co pracowałam przez ostatnie dziesięć lat, harując siedem dni w tygodniu – na wolność i na mobilność. Kostaryka wydawała się być idealna – otwarta na turystów, z możliwością wjazdu bez testu i kwarantanny. Kupiłam bilet w jedną stronę.

I tu Was zaskoczę.

Nie poczułam nic. Z jednej strony tak bardzo chciałam odzyskać swoje życie, a z drugiej, miesiące marazmu i braku nadziei odarły mnie ze wszystkich emocji. Wtedy naprawdę się przestraszyłam, bo brak emocji i obojętność to według mnie najgorszy stan. Nie ma w tobie już radości, nie ma ekscytacji, ale nie ma też złości, sprzeciwu. Jest pustka. A pustka zabija. Pamiętam jak na słowa bliskich: „Musisz się strasznie cieszyć, że w końcu jedziesz”, miałam w głowie tylko: „Nie, nie cieszę się, nie smucę się, właściwie to nic nie czuję”.

Nie potrafiłam się spakować. Nie potrafiłam się ogarnąć na wielomiesięczny wyjazd. Coś co było moim chlebem powszednim, moim konikiem, zaczęło mnie przerastać. Dotarło do mnie, że sednem mojego istnienia jest działanie, aktywność. Nie przeszkadzają mi trudne warunki, ciężka praca, brak snu czy rezygnacja z wielu przyjemności, dopóki mogę działać i mieć poczucie sprawstwa. Jeśli ktoś mi je brutalnie odbiera, to tracę swoją największą super moc.

Taki oto wrak człowieka wyleciał na początku lutego do Kostaryki. Miałam tam być dwa tygodnie, a potem przemieszczać się dalej. Właśnie mijają dwa miesiące, odkąd przeniosłam swoje życie i pracę do Kostaryki. Nie zauważyłam, kiedy minęły, bo się zakochałam.

A zakochany człowiek nie zwraca na nic uwagi, a na pewno nie na upływający czas.